Gwen Langenberg is professioneel danseres. Ze maakt deel uit van de Jakop Ahlbom Company. Momenteel staat ze op de planken met Innenschau. ‘Een donker stuk. Het gaat terug naar de krochten van een man die zijn vrouw heeft vermoord.’ Met acht vaste spelers trekt het gezelschap door Nederland, maar ook Londen en in het najaar Australië. Het meest houdt Gwen van de nachtelijke uren waarin ze terug fietst naar huis. Meestal vanaf het punt waar de toerbus wordt geparkeerd.

De bomen fluisteren

Het Vondelpark is voor mij bijzonder. Vooral ‘s nachts, na een voorstelling. Rond middernacht barst ik van de adrenaline. Vaak hebben we kort ervoor een lange rit afgelegd, terug naar Amsterdam. Na het stilzitten moet ik bewegen, alles eruit trappen. Vorig jaar fietste ik om 03:00 uur door het park. Ineens werd ik achtervolgd door een man. Ik dacht: oké, wat ga ik doen? Ik besloot af te stappen. Hij had bloemetjes in zijn handen en vroeg of ik in de gaten had dat de drie bomen waarnaast we stonden liters energie afgaven? Hij was niet dronken, wel in andere sferen. Hij vertelde dat mensen in de stad niet meer doorhebben wat de natuur voor moois brengt. ‘Can you hear it?’ herhaalde hij telkens. ‘The trees are whispering.’ Ik ben heel gek op de natuur, maar dat kon ik niet horen. Het ironische? Drie dagen later werden diezelfde bomen gekapt. Dat van die energie was dus klinkklare onzin, die bomen waren hartstikke dood. En toch… elke keer wanneer ik er langs fiets, denk ik aan hem.

CONTEMPLATIE

Het is fascinerend om in de nachtelijke uren door mijn buurt te wandelen. Ik woon aan het water, vlakbij de Schinkel. De stilte is daar geweldig. Ik overdenk er vaak voorstellingen. Wat is er gebeurd? Hoe ging het op het podium? Wat zijn onze plannen voor morgen? Het zijn de momenten van contemplatie waarop ik belangrijke beslissingen neem. De volgende ochtend weet ik: dit ga ik doen.

CHOREOGRAFIE

Jakops werk is surrealistisch en fysiek theater. Hij heeft een eigen beeldtaal ontwikkeld. Een  fysieke beeldtaal, waarin beweging, dans en illusionisme in elkaar verweven zijn. Hij is weg van Mats Ek, een Zweedse danser en balletchoreograaf. Ook houdt hij van het werk van David Lynch.
In de stukken wordt niet gepraat. Jakop geeft ons aparte opdrachten. Hoe zou je bewegen als je een dier bent? Hoe gebruik je je lichaam in een toestand van totale angst? Hoe kun je van een normaal mens vervormen naar iets anders? De centrale vraag is altijd: hoe ben jij een andere persoon in beweging? Uiteindelijk komen daar scènes uit voort. We filmen alles, wat vervolgens door Jakop wordt teruggekeken. De bijzondere bewegingen pakken we er uit en verbinden we aan elkaar. Zo ontstaat een nieuwe scène.

INNENSCHAU

Innenschau, met live muziek van Alamo Race Track, gaat over een man die zijn vrouw heeft vermoord. Drie vrouwen verbeelden de verleiding. Wij komen constant in zijn hoofd voor. Soms zijn we zijn echtgenote, dan weer niet. Het stuk gaat erover hoe de man zijn vrouw projecteert, zijn allerdiepste verlangens. Over het seksuele, de frustratie en agressie. Ons gezelschap bestaat uit twee acteurs, drie dansers en drie mimespelers. Elke discipline brengt iets in, zo leren we van elkaar. Jakop heeft een natuurlijke manier van zijn werk met ons neerzetten. Elke beweging die aan het begin fout lijkt, vindt hij goed. Wij komen met toevoegingen die hij bestudeerd, waardoor een gedeelte van jezelf een stukje van hem wordt. Hij zegt vaak: ‘Jullie zijn mijn kleuren, ik ben de schilder. Jakop moet ervoor zorgen dat het een mooi schilderij wordt. ‘Zoals jij en ik hier aan een tafel in een café zitten’, Gwen wijst naar mij, haar blik vurig: ‘Dat kan Jakop op het podium neerzetten.’

VRIJHEID

Ik ben gaan dansen omdat ik het moeilijk vind te verwoorden wat er vanbinnen gebeurt. Het is makkelijker mijn gevoelens naar iets fysieks te vertalen. Het is zo mooi om niet bang te zijn om fouten te maken. Je speelt, creëert, zoekt in hoeken waar je in het dagelijks leven niet zou komen. Het geeft je vrijheid.  Je maakt iets prachtigs uit niets. Kinderen zien de wereld zonder angsten, ze spelen en verzinnen, dat is wat wij met het gezelschap onszelf opnieuw aanleren. Daarom zegt Jakop vaak ‘Alles mag’. Dat is te gek! Wanneer een stuk staat is dat fantastisch. Op de planken wordt altijd een kind geboren. Daar heb ik alles gegeven.’